Ik ga op reis en ik neem mee: 5 kg supplementen
Lifestyle, column, gezondheid
 | Ik ga jullie niet te lang vervelen met te vertellen hoe k*t het is om ernstig ziek te zijn. Gezonde lezers kunnen zich, met alle respect, echt niet inbeelden hoe het voelt. En lezers die zelf een burnout/ fibromyalgie/klierkoorts hebben, maar al te goed. Maar ik begin bij het begin: |
Vroeger was ik een sportief kind. Ik kon de sporten die ik allemaal tegelijk deed maar net op 1 hand tellen. Nu heb ik al enkele jaren een verzwakte gezondheid. Het begon op mijn 15e, en bereikte zijn hoogtepunt 8 maanden geleden. Toen ik gedwongen werd tot een half jaar platte rust en een strikt dieet. Samen met mijn liefdevolle wederhelft, die ook een burnout, klierkoorts en borelia bleek te hebben. Daar lagen we dan, zuchtend in bed naast elkaar. “Oh nee, de afwas van gisteren en eergisteren staat er nog!”. Kuh. Ook al was dat het enige wat we vandaag moesten doen, het was te veel.
Ik was al jaren op queeste, van de ene dokter naar de andere, op zoek naar een oorzaak en oplossing. Die bleek niet in de klassieke geneeskunde te liggen. Don’t judge me, maar klassieke artsen kijken blijkbaar slechts naar hun vierkante decimeter van het lichaam. Ik had geen andere keuze dan verder te zoeken. En al goed dat ik dat deed, want de laatste resultaten waren niet mals. Slik! Het zou zeker een jaar duren voor ik terug (min of meer) gezond zou zijn. Maar het goede nieuws was dan weer dat eindelijk iemand de oorzaken gevonden had EN er iets aan kon doen.
"Ik ben hier nu al 2,5 maand en heb zo veel gezien als
de gemiddelde toerist zou zien op 3 weken."
de gemiddelde toerist zou zien op 3 weken."
Zo stapte ik op het vliegtuig met een backpack die voor meer dan de helft vol zat met supplementen. En een paar malariapillen. Niet dat we ooit een trekking in de jungle zouden kunnen doen, maar je weet maar nooit. Een verdwaalde mug of zo...
 2 zakken voedingssuplementen | Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik op reis ben vetrokken. Er was alleen een gevoel, iets trok me naar hier. Als ik 1 ding had geleerd op mijn jarenlange queeste was het wel dat ik maar beter mijn gevoel (of intuitie) kon volgen. Ik kwam aan in Azie, op zoek naar iets (maar wat?) en veel te moe om aan sightseeing te doen. Ik ben hier nu al 2,5 maand en heb zo veel gezien als de gemiddelde toerist zou zien op 3 weken. |
Soms vraag ik me af of deze reis wel een goed idee was? Of dit geen geldverspilling is? Maar diep vanbinnen voel ik dat het klopt. Ik ben hier om te genezen. Op welke manier dan ook. De omstandigheden zijn goed. Het eten is hier bijna altijd gluten- en lactosevrij, lekker en goedkoop. Geen huishouden, geen afwas, poetsen, koken (hoewel ik dat laatste best leuk vind). En als je fibromyalgie hebt is dit warme klimaat ideaal voor je stramme spieren. Tot slot, mensen doen hier alles trager. Echt alles, van werken tot het huishouden, tot sporten. Als je hier iemand zich ziet haasten, weet je dat er echt een probleem is. Zo zou het in het Westen ook beter zijn. Waarom haasten wij ons eigenlijk, zelfs in onze vrije tijd? Hebben we zo veel schrik om iets te missen? Maar nu ben ik aan het uitweiden. Back to business.
"Maar hoe kunnen vrienden mij helpen als ik ze niet vertel
hoe ernstig ziek ik ben?"
hoe ernstig ziek ik ben?"
Jarenlang heb ik lacherig de ernst van de zaak geminimaliseerd. Ik vertelde er maar tegen weinig vrienden iets over. En meestal liet ik dan de pijnlijkste details achterwege. Je wilt toch geen oude zeur gevonden worden zeker? Maar zo miskende ik mezelf en liet ik de hulp van anderen indirect niet toe. Hoe kunnen ze mij helpen als ze niet weten hoe ernstig ziek ik ben?
Ziezo, ik kom uit de kast! Niet de holebi kast, maar die van de chronische, onzichtbare ziekten. Onzichtbaar in de zin dat je het niet aan mij ziet dat ik ziek ben. Maar ook dat je mij niet vaak ziet, omdat ik ziek ben. :-) En als je me eens sporadisch ziet, thank God for make up and coffee.
Ik zal de komende maanden ervaringen delen met jullie. Met zieke en gezonde lezers. Als er onder de lezers al mensen zouden zijn die een respectloze, weigerachtige houding hebben tegenover deze ziekten, sluit dan nu dit venster en kom nooit meer terug. Ik hoef geen aanvallende bullsh*t reacties op deze blog. Verder, als je je herkent in mijn verhaal of je hebt een liefdevolle boodschap, of tips & trics; reageer gerust onderaan dit artikel.
Wordt vervolgd...
Tekst: Romy
Wordt vervolgd...
Tekst: Romy